HET KLOKLUIDEN

Vroeger tijden regelden klokken het leven in dorpen en steden. Iedere burger herkende de signalen die door allerlei klokken “uitgezonden” werden. Sommige klokken waren gegoten voor een speciaal doel en ontleenden daar ook hun naam aan zoals: 

De Banklok: Deze klok was meestal eigendom van het stadsbestuur en werd gebruikt om besluiten van het bestuur rechtskracht te geven. Bijv. wetten in laten gaan of veroordelingen bekrachtigen. 

De Poortklok: Deze klok werd meestal geluid om aan te geven dat over een kwartier de poort geopend of gesloten zou worden. Op die manier werd vaak ook het begin of eind van de werkdag aangegeven. 

De Marktklok (soms ook wel koornklok of eierklok genoemd):
Deze klok werd geluid om het begin en einde van de handel op de markt in een stad aan te geven. 

De Tiendklok: Deze luidde om aan te geven dat het moment was aangebroken om een bepaalde belasting (1/10 deel van de opbrengst van de oogst) te betalen. 

De Hongerklok: Sommige kloosters behoorden tot de bedelorden d.w.z. dat de kloosterlingen een speciale klok luidden op het moment dat de voedselvoorraad op was. De omwonenden werden dan opgeroepen om de voorraden weer aan te vullen. 

Oorspronkelijk (in voor-christelijke tijden en in niet-Europese culturen) werden klokken hoofdzakelijk gebruikt als afweermiddel tegen boze geesten. Het geluid zou een bezwerende kracht hebben.
Zelfs tot in de late middeleeuwen droegen klokken magische teksten zoals bijv: Fulgare Frango (ik breek de bliksem)

Tegenwoordig beperkt het klokluiden zich hoofdzakelijk tot:
-- Oproepen voor kerkdiensten
-- Begeleiden van begrafenissen
-- Oproepen tot herdenken
-- Inluiden van feesten 

De meest algemene tekst op oude klokken:
Vivos Voco           De levenden roep ik
Mortuos Plango     De doden beween ik
Fulgare Frango      Ik breek de bliksem